zondag 31 december 2017

De snoekenpoetser

"Een snoekenpoetser, wat is dat nu weer?"

Vanavond (30 dec) naar Lebbis' laatste show op TV gekeken, als cabaretier mijn persoonlijke torenhoge favoriet en niet alleen maar omdat hij ook vist, welke als naam heeft De Paardenpoetser. Hij legt dat gelukkig zelf uit; een paardenpoetser is iemand die een wedstrijdpaard voor de wedstrijd helemaal fraai maakt; flanken poetsen, staart kammen, hoeven schoonmaken, manen vlechten, afijn het beest presentabel maakt. En dan komt er iemand ánders en die gaat er dan mooie sier mee maken door er op te rijden. Lebbis gaf aan dat hem dat in het café ook vaak overkomen was, ik kan me er wel wat bij voorstellen. Zo voel ik me in elk geval de laatste maanden aan de waterkant ook. Telkens een ander die wel ving, en kreeg ik één keer veel beet, verprutste ik alles zelf. Achteraf gezien kan het liggen dat een deel er van te wijten is aan een nieuw montagesysteem. Deels slechts, voor de rest botte pech. Teruglopers en loslaten; weglopers en loslaten; missers bij aanslaan en niks voelen; aas eraf zonder aanslaan; aanslaan en de aasvis er nog aan hebben, bijna altijd resulterend in een losschieter. Alle scenario's passeerden de revue. Afijn, nu dan toch maar nederig het montagesysteem van de maten geadopteerd, beter goed gestolen dan slecht verzonnen... maar dat is voor morgen, 2018.

Het klinkt allemaal wat klagerig, en dat is het ook. 2017 was niet mijn visjaar, ik heb het al in een eerdere blog vermeld. Dooie zeelt, amechtige grasser, nauwelijks snoek en te weinig karper. Is dat erg? Nee en ja. Je bent buiten en beleeft een hoop, dat telt zeker. Maar er moet ook een balans tussen inspanning en resultaat zijn die al natuurlijk, belonend aanvoelt. Is dat gevoel er niet raak je toch wat gedesillusioneerd. Herkennen we allemaal. Had vanuit die contekst ook deze blog Quest for Pike willen noemen. Dus vannacht uithuilen en morgen weer een frisse seizoensstart!

Nog maar wat foto's om in elk geval de sfeer te proeven en te delen:

Gewacht tot het allerlaatste moment (kom er al zeven jaar) en dan toch blanken, ondanks de verhalen

Elke sessie op dit water nat, nat en nog eens nat. En visloos.

Hier lagen ze ook niet


Groundcontrol to Major Tom

Ik houd van het weidse Hollandse, met indrukwekkende wolkenpartijen

En wat dacht je? Regen natuurlijk... op de heenreis al

Tijdrovend tussendoortje; SKP's organiseren voor Den Haag en Oude Rijn. Verzachtend was de schoonheid van de vis.





Verdient wat extra uitleg. In de loop der jaren heb ik een aardig lijstjes met potentiële wateren verzameld en soms kriebelt dat teveel. Dus in november een trip van twee dagen gepland richting zuidoosten, te ver om het in één dag te doen, althans in de winter. Bij aankomst eerst eens peilen op het water voor dag twee. Had er nog nooit echt gevist. Heel eind lopen vanaf de auto - dáárom is het ook rustig- en wat nieuwe omgevallen bomen tegengekomen die moesten worden "bedwongen". In eerste instantie nog niet zo heel erg, want er lag nog niet al teveel op de kar. Even een fotootje gemaakt voor het thuisfront, in het kader van het delen. Wat je ziet is een hoge wal die aan de zijkanten vrij steil afloopt, dus links of recht erlangs is geen optie, temeer niet daar het er erg modderig is, met zo'n kar een ramp, dus alles moet worden af- en opgeladen. Maar op dag twee had ik veel meer op de kar liggen (voor het idee; zie laatste foto in deze blog), dus wist al van tevoren dat mijn hobby wederom op werken ging lijken. En dat niet alleen, er bleek ook nog een jonge (verstoten uit de groep, dus bijzonder humeurig) puberstier op exact dat punt te staan. De foto eronder. En die liet aan alles blijken dat hij geen zin had mij wat ruimte te geven. Ik ben niet bang uitgevallen en wilde per se daar vissen, dus besloot door te zetten, maar dan wel rustig aan. Door tegen het beest aan te praten en heel langzaam vooruit te lopen wist ik hem stapsgewijs langs de eerste hindernis te dwingen. En in plaats dat het beest links of rechts het struweel in verdwijnt loopt hij luid loeiend en stampend voor me uit tot aan het tweede obstakel, waar hij van geen wijken wil weten. Heel voorzichtig en telkens pratend de boel maar op- en afgeladen, er wel voor zorgend zoveel mogelijk de omgevallen boom tussen ons in te houden. Het beest bleef maar bokkig hoefschapen en hoofdschuren. Uiteindelijk was ik er langs, maar we waren wel een dik half uur verder en het zweet stond op mijn rug. Om diverse redenen. Bij de plas aangekomen zag ik dat de kudde aan de overkant liep, dus de mogelijkheid dat of zij terugkeerden, het loopt daar dood, of dat Mister Grumpy ook deze kant op kwam was aanwezig, en als je dan met al je spullen uitgestald zit te vissen kun je niet even opzij gaan. Ik heb niet heel lekker en ontspannen zitten vissen... en je begrijp het al, ook geen beet gehad, ondanks dat de gevonden stek er een uit het ideale taludboekje was.

Het ruikt hier naar vis, niet alleen snoek, en niet al te ver uit de buurt, dus eindelijk eens een voerstek uitgeprobeerd

Die wederom op niks uitdraaide... sowieso een wanhoopspoging, zo midden in de stad. Slecht idee!

Maar ook "in de natuur" heeft zijn nadelen. Resultaat na 1 ochtend in de regen...

En dit gaat elke keer weer mee heen en weer, met of zonder aanbeten

De laatste snoek van het jaar, maar dat wist ik begin november nog niet

Au revoir, en bedankt voor alle mooie momenten!